De werkstijl in onze trainingen is eclectisch. Uit meerdere kennisbronnen en methodieken uit de ouderen- en gehandicaptenzorg pakken we steeds de beste elementen en combineren die.
Manu Keirse is een belangrijke inspiratiebron. Onze basis voor het kijken naar mensen. In zijn boek ‘Zie de mens’ laat hij ons kijken in drie dimensies. De eerste is de horizontale. Niet alleen kijken naar de mens in het hier en nu maar ook naar zijn verleden. En waar is de mens naar op weg?
In het verpleeghuis is die laatste vraag een ongebruikelijke merken wij. Toch blijft het leuk deze te laten beantwoorden. Medewerkers zeggen dan vaak: ‘Op weg naar de afronding van het leven’ of ‘naar de dood’
Een voorbeeld uit de praktijk: Recent werd ik in een verpleeghuis verwelkomd door een vrouw die me een stevige hand gaf. In eerste indruk dacht ik dat ze een medewerker was. Nadat we wat woorden wisselenden werd me duidelijk dat ze er woonde. Later hoorde ik van het team dat mw hoofdverpleegkundige was en dat een apotheker al een keer de medicatie bij haar had afgeleverd.
Vanuit het perspectief van mw is zij dus aan het werk. En voelen we in waar zij naar op weg is dan zit ze dus volop in dat werkleven. Dat kan inclusief jonge kinderen thuis zijn.
Gedrag komt voort uit onderliggende behoeftes. Bij deze mw kan haar behoefte zelfs hoog in de pyramide van Maslow zitten. Bv behoefte aan zelfontplooiing.
Afronding versus zelfontplooiing. Een wereld van verschil.